Het was een gewone donderdagmiddag in april. In een steriel wit kantoor van het ziekenhuis, zat ik naast je terwijl de cardioloog het ondenkbare nieuws bracht. De woorden hingen zwaar in de lucht, jij staarde ontkennend naar de arts met enige hoop dat hij zich had vergist. Ik moest mezelf vastgrijpen aan de stoel om niet om te vallen. Wat ooit vanzelfsprekend leek, een toekomst die we samen meerdere keren hadden getekend, leek ineens ver weg.
Jij bewandelt het pad van acceptatie en aanpassing, waar je medische onderzoeken en behandelingen ondergaat. Waar je kritisch en scherp bent op wat er gezegd en vooral niet gezegd wordt. Dagelijkse routines als werk, fysieke activiteiten als sport en sociale ondernemingen veranderen. Ik ben bij je, maar realiseer me dat ik een belangrijke taak te doen heb: ik moet voor mij zelf zorgen.
Naast een ondersteunende rol moet ik ook mijn eigen emoties en kwetsbaarheden onder ogen komen. Waar ik in vroegere tijden vooral het gevoel had dat ik “sterk” moest blijven weet ik nu dat de ware kracht niet zit in het negeren van pijn of emoties maar juist in het erkennen ervan. Het er laten zijn en het te delen met de mensen die mij hierin steunen.
Steun vond ik bij mijn haptonoom, waar ik leerde om mijn emoties in mijn lichaam te voelen in plaats van ze te negeren. Dit hielp me om mijn angst, onzekerheid en verdriet op een goede, of beter nog: gezonde manier te verwerken. Ik heb letterlijk gevraagd of zij deze onzekere reis met mij wilde maken met de onderliggende vraag of zij mij kon begeleiden om uit mijn hoofd te blijven, en vooral te laten voelen wat de emoties met mijn lijf deden.
In plaats van alle dagen te vullen met sterk voor jou te zijn liet ik mijzelf toe om de gevoelens van angst, onzekerheid en verdriet te delen. Uiteindelijk was ik daardoor beter in staat om deze gevoelens met jou te delen. Wij bereikten in een nieuwe laag in onze relatie. Niet een laag gebaseerd op perfecte momenten, maar op het vermogen om samen een blok te vormen tegen de angst, onzekerheid en verdriet dat wij, maar vooral onze omgeving voelde.
Verdriet en onmacht mag er zijn, ook bij mij als jouw partner. Dit maakt mij niet zwak of asociaal; het geeft juist aan dat ik krachtig en bewust met de situatie omga. Het werken aan mijzelf is een bewuste keuze om met de stress om te gaan, om veerkrachtig te blijven. Het is een zoektocht naar balans tussen voelen, denken en doen. Werken aan mijn proces helpt mij met het verwerken van mijn emoties. Verdriet, angst en boosheid.
Door aan jezelf te werken ontwikkel je een diepere verbinding met jezelf en je partner, wat volgens mij, essentieel is voor het behouden van je eigen welzijn terwijl je zorgt voor iemand anders.
Na maanden van medische behandelingen kregen we goed nieuws. Hoewel de oplossing uiteindelijk eenvoudig bleek, was de weg ernaartoe verre van dat. Nu is er het gevoel van opluchting en ook het besef hoe kwetsbaar gezondheid kan zijn. Genezing was/is een proces waarin we samen leren om het licht te blijven zien, zelfs in de schaduw van het onbekende.
—————————-
Deze blog schrijf ik als post-hbo student “ritueel begeleiden”, bij het Moment in Houten. Een jaar waarin ik mij ga verdiepen in onderwerpen als symboliek, communicatie, ethiek en creativiteit. Deze blogs geven inzicht in mijn leerproces en helpen mij met de toepasbaarheid in mijn dagelijkse leven en werk.