Ik voel de opluchting nadat ik ons telefoongesprek beëindig, de wandelafspraak is gemaakt. Naast opluchting voel ik ook spanning. Spanning om de uitkomst, zou het ons, maar vooral, gaat het mij, brengen waar ik al een tijd naar zoek?
Het schrijven van mijn biografie resulteerde in vragen, ik ging op zoek naar antwoorden. Gesprekken met geliefde, broers, vrienden, therapeuten, coaches en met mijzelf boden deels uitkomst. Ik zocht eerst vooral in mijn hoofd. Na verloop van tijd ontdekte ik dat veel antwoorden diep zaten opgeslagen in mijn lijf. Op een veilige plek waar mijn gedachtes niet bij konden komen. Ik leerde de les van het erkennen van deze weggestopte emoties. Loslaten begint met toelaten.
Toelaten biedt ruimte. Ruimte waardoor je andere gevoelens kunt ervaren: vertrouwen, passie, verbinding en intensiteit.
Al eerder had ik je uitgenodigd om dieper te zakken in onze relatie. Je zei altijd volmondig “Ja”. We spraken samen, we spraken in het bijzijn van een ander. Je schreef mij een brief, we zochten naar een manier om contact te maken. Contact op de diepere laag, daar waar het niet ging over ons denken, maar daar waar we samen konden voelen dat het goed was. Je hebt gestreden, je hebt gezorgd, je hebt liefgehad. Voor mij, voor ons, voor anderen. Ik begreep (denken) wat je voor mij hebt gedaan. Ik voelde echter te weinig aansluiting tussen ons, ik zocht erkenning.
Op de dag van onze afspraak stap ik in de trein. Mijn hond ligt onder de bank, nieuwsgierig naar iedereen die de trein in en uit loopt. Ze is mee als “buffer”, als afleiding in het geval dat ons gesprek niet los komt. Je haalt me op van het station en we rijden naar het bos. We praten over de algemene dingen van vandaag, hoe het gaat, met jou, met mij en met mijn kinderen.
Ik nodig je uit om te vertellen over jouw jeugd, ik vraag hoe het vroeger voor jou was. Je verteld hoe je als kind door het leven ging, de strijd die jij hebt gevoerd. Ik vind de aansluiting die ik zo lang zoek. Ik zoek je op in jouw jeugd en vraag je hoe je vanuit daar naar onze relatie kijkt. Je geeft antwoord en ik laat je teruggaan naar je verhaal van vroeger. Zo vinden we de parallellen tussen onze relatie en jouw jeugd, jouw opvoeding, de relatie met je ouders, je broers, je man, je vrienden en je kinderen.
Ruim twee uur uur lopen we samen door het bos, volkomen in verbinding met elkaar. Ik krijg inzicht in de keuzes die je hebt gemaakt, hoe je kijkt naar vandaag, hoe je leeft in het nu, hoe je kijkt naar het verleden. Ik voel je (on)vermogen. Ik zie jou, ik voel jou, Ik voel mij gezien, ik voel mij verbonden en ik krijg antwoorden, niet op alles, maar dat is niet erg.
Wij zijn en zullen altijd met elkaar verbonden zijn. Niet alleen omdat jij mijn moeder bent en ik jouw zoon, maar ook op zielsniveau. Onze verbinding, de wijze lessen uit het leven en de inzichten uit het bos neem ik mee de toekomst in. Een toekomst die waarschijnlijk verder dan jij zal gaan. Laten we genieten van alles dat nog voor ons ligt, weet dat je met mij verder leeft, ook als het ooit tijd is om te gaan. Bedankt mam, bedankt voor alles wat je voor mij hebt gedaan.